Mija.

Taki czas, że o tym właśnie myślimy. Że mija.
Że - patrz - jeszcze niedawno, a tu już...

Niedawno, choć znowu nie aż tak, bo to przecież początek jesieni.

Ale jakże słonecznej.

Z motylami.

Kamienie jeszcze ciepłe.

A na nich.

I nad nimi.

A potem z dymami dolatują zapachy jesieni.

I niebieszczą się jesienne astry.

I szumią jesienne trawy na niebie.

Ale na ławeczce pod wierzbą nikt już nie przysiądzie.

Żurawi na łąkowych dalach nie wypatrzy.

A przecież jeszcze wczoraj...

Było, minęło i tyle.

Wtedy nadchodzi najsmutniejsze.
Rodzice.

Ale i radosne.
Spotkanie z rodziną. Odkładane od wiosny, umawiane, spełnione - los tak chciał - w minioną sobotę,  w oku Grzegorza.
Wiało, wiecie jak wiało, lało, ale jak nie teraz, to kiedy? Na kolejną na wiosnę?
Pisała Poetka? Pisała. Więc modląc się do wszystkich świętych...

Rodzina mieszka w pięknych okolicznościach przyrody, choć oglądać ich było nie sposób.

Fajnie, ale mieszkać w zabytku łatwo nie jest.

Poza tym kuzynka - właścicielka do fanek ogrodów się akurat nie zalicza, a tu los dał jej ponad hektar starodrzewu, gdzie niejeden ogrodnik zrobiły cuda. Bywa. 

Najpierw wielki rejwach powitalny, potem co u kogo, a dalej popłynęły wspomnienia...
Więc Babcia.

Dziadek.

Ich dzieci.
Córka - Mama kuzynek.

Syn - nasz Tato.

I ich najlepszy na świecie zięć.

I jeszcze ich powojenny ślub. Bez sukni - bezy, welonu, limuzyny, a miłość i życie, że daj Boże każdemu.

Czy wy widzicie tych chłopaków?
Serial bez charakteryzacji, a honor, wiem to po ich losach,  nie był tylko filmowym tytułem.

Potem były zdumienia, że wiadomo już po kim usta ma Marysia [ ale żeby po praprababci?], po kim część rodziny ma takie brwi, że nasz Marcin to wykapany wasz Tato, a ty to nasza Mama.

Wtedy rozległ się trzask.
Wierzcie, nie wierzcie, na półce ciężkiego, solidnego mebla, którego nikt nie dotknął, bo wszyscy siedzieliśmy dookoła stołu, przewróciło się oprawione w solidne ramki właśnie to ślubne zdjęcie.
Wszyscy zamilkli i tylko gospodyni powiedziała, że przecież nigdy, nigdy jeszcze się nie przewróciło...

Zgodnie ustaliliśmy, że patrzą na nas. Że cieszą się naszą radością i tym, że jesteśmy razem. My. Dzieci, wnuki, prawnuki i najmłodsi, a nawet najmłodszy z częściowo dorosłego już piątego pokolenia.

A to my, uczestniczki spotkania, trzecie pokolenie, cztery kuzynki, cztery jedyne wnuczki Babci i Dziadka, w dzieciństwie.

I dziś te cztery baby, nagadać się nie mogły, a czas mijał. Nie pojechaliśmy na cmentarz, bo orkan nie odpuszczał, a przodkowie wybaczyli i ciemną nocą do domu doprowadzili.

No więc mija, ale póki pamiętamy, póki przekazujemy pamięć następnym, trwamy.
I tego trwania, niekoniecznie już tylko w postaci zdjęć i wspomnień, życzmy sobie jak najdłużej.

Pozdravka.