Innym okiem.

Często mnie to ciekawiło. Jak ktoś inny pokazałby mój ogród.
Swoim okiem, swoim aparatem.
Wracam więc do lata, kiedy to nagle po diable przyjechał do nas Zbyszek.

Pisałam o tym, ale przypomnę - dawny kolega M, wsiadł na rower i pyknął ,ot tak, głupie70 km, żeby sprawdzić, czy M to ten M, jego dawny kolega.  Okazało się, że ten.
No i tenże Zbyszek przysłał mi właśnie płytkę ze zdjęciami, które wtedy zrobił swoim wypasionym aparatem.

I wreszcie mogłam zobaczyć, jak TO widzą inni.

Okazało się, że mniej więcej, a nawet więcej, widzą tak samo.

Zdjęcia i ujęcia dokładnie takie same jak moje.
Wróć! Ujęcia tak, ale zdjęcia o niebo lepsze. Bo ma wypasiony aparat. Ja też mam wypasiony, tylko nie umiem go nastawić, przestawić, ustawić i co tam jeszcze trzeba, żeby wyszło mi dobre zdjęcie. Te migawki, przesłony, pokrętła mnie dobijają.
W lot ogarnę nowy laptop, nowy smartfon, aparatu nie ogarnę.

Kapliczka moja ukochana. Też dostrzegł.

A trudno wypatrzeć Matkę Boską wielkości liścia bluszczu. Bluszczu, nie katalpy!

Cytaty M, myśli moje:

"Zobacz, zobacz, jakie piękne zdjęcia możesz robić, a twój aparat leży i kurzem porasta"
Czasem wycieram...
" W dodatku masz dwa obiektywy."
Do dziś nie wiem po co...
"I statyw masz. Właśnie, gdzie jest statyw?"
Gdzie jest statyw...

"Po co ja ci ten aparat kupiłem?"
Też nie wiem po co...
Zanim go dotknę, to ważka mi odleci, słońce zgaśnie i po ptakach, bo odfrunęły...

Nawet chciałam, nawet się starałam, ale jak mam latać z tym aparatem i jednocześnie czytać instrukcję obsługi, która nie dość, że ma 200 stron, to jeszcze jest w lapku? No jak?

"Znowu z komórką latasz, a aparat..."
O kurzu będzie...

Bo mi się popsuła moja mała cyfróweczka, moja ukochana, co to w kieszeni się mieściła, a nie ten z tą lufą...

Pies. No przecież taki sam jak z komórki.

I domek.

 

I do zobaczenia.

Ach, lato...

Na koniec dalszy ciąg historii innego Zbyszka", czyli:

"Jak daleko pada jabłko..."c.d.

Cały on, cały Zbyszek! Adresu zwrotnego nie podał, bo go nie miał. Po prostu - pływał po morzach i oceanach, bywał w świecie, a że był akurat w NY, to i pozdrowienia wysłał.
Rodzice szaleli ze szczęścia, że żyje.
Pod jak wieloma banderami pływał, powiedziała nam dużo później jego książeczka żeglarska. O tym do jakich portów zawijał, mówiły rzadko przysyłane kartki z egzotycznymi widoczkami równie egzotycznych miast i ze zdawkowymi krótkimi pozdrowieniami.
Aż pewnego razu, oprócz pozdrowień, podał dokładną datę wpłynięcia "jego" jednostki do Gdyni, a może do Gdańska, nie pamiętam, i zaproponował spotkanie. W porcie, bo poza port ruszyć się nie mógł.
Kim on wtedy był? Bezpaństwowcem? Tylko to przychodzi mi na myśl.
Na spotkanie oddelegowana została siostra, czyli moja Mama.
I spotkali się, jakoś się spotkali. Powitanie było mało wylewne, bo co tam te kilkanaście lat niewidzenia.
"Widzenie", znane mi z opowieści, odbyło się w atmosferze mało rodzinnej i zakończone zostało karczemną awanturą.
Port - opowiadała Mama - sami marynarze, obce języki, gwar, gwizdy wygłodniałych wilków morskich na widok młodej kobiety.  Już miałam dosyć, a to był początek.
Siostra przekazała listy od rodziców, a brat zaproponował obiad, bo chwilę czasu miał.
Obiad - opowiadała dalej Mama - ja w życiu nie byłam w takiej spelunie, w takiej marynarskiej knajpie, gdzie wóda lała się strumieniami, siekiera zawisłaby w powietrzu, goście [ prychnięcie ] wrzeszczeli, a gwizdy ucichły wtedy, gdy Zbychu wstał i powiedział po angielsku, że to siostra. Uwierzyli, bo że dobrej chemii  między nimi nie ma, widać było dokładnie.
Nie wiem o czym rodzeństwo rozmawiało, ale wiem, że na pewno cały czas się kłóciło.
Przed wyjściem z knajpy Zbychu podszedł do baru, pogadał z kim trzeba, z pietyzmem załadował swój wielki marynarski wór butelkami, zarzucił go na ramię i dał oniemiałej z wrażenia siostrze znak do odwrotu. Mineralnej w tych butelkach nie było, na pewno.
Na siostrzane stwierdzenie, że wstydzi się z nim iść, powiedział, że może sobie iść za nim, albo przed nim, może udawać, że się nie znają, jemu to obojętne, ale za gwizdy i zaczepki nie odpowiada.
Zbyszek ze spokojem zmierzał ku swojej jednostce pływającej, Ala z wściekłością ku dworcowi. On ku dalszym przygodom, ona ku poukładanemu życiu. Nikt się nie odwrócił, nikt nikomu nie pomachał.
Po pierwszym, skandalicznym według Mamy spotkaniu, zapowiedziała, że drugiego nie będzie.

Cdn.
Pozdravka.