Mija czas.

Podczytuje, komentuję, zabijam czas, zagłuszam myśli. Nie odpowiedziałam  na Wasze komentarze. Nie mam siły, przepraszam, dziękuję. Jeszcze raz dziękuję za dobre słowa.

Poważne kłopoty, a choroby bliskich do takich należą, przewartościowują i weryfikują nasze myślenie; ważne, staje się nieważne, istotne, nieistotne, pilne można odłożyć.
Jest nagle czas na wspomnienia, na myśli o przemijaniu, na próbę godzenie się z nieuchronnym. Może panikuję? Oby.
Kolejny raz biorę tę książkę do ręki.

Szaleństwo czytania mam po Mamie, miłość do przyrody po Tacie. To kwintesencja obu "spadków".
Zobaczyłam tę książkę na wystawie, przewertowałam w księgarni i odpuściłam. Bo ileż można, bo kasa, wtedy potrzebna bardziej na dokończenie remontu i na tysiąc innych rzeczy, niż na kolejną książkę.
Użaliłam się Mamie i już ją miałam.
Z piękną dedykacją.

Ogrodniczce w cudzysłowie. I słusznie. Jaka tam ze mnie ogrodniczka, zielone lubię, zapach ziemi lubię, dotyk ziemi lubię, ot i wszystko. Gładzę okładkę, przeglądam, odkładam na półkę, wyjmuję...

Podręczną bibliotekę mam w sypialni, a meble pochodzą z dawnego mieszkania Rodziców. "Komandory" z lat sześćdziesiątych w bardzo wówczas luksusowej wersji. Klasyka. I wspomnienia.

Na zewnątrz zima.

 Nie myślę o pisankach, ale Wielkanoc, chcę, czy nie chcę, nadchodzi. Żywy dowód, proszę.

Kic, kic i samoistna zmiana położenia dekoracji ogrodowej.

Tata uczył; uszy zająca, to słuchy, oczy - trzeszcze, a nogi - skoki. Oto ilustracja-nasłuchuje, wytrzeszcza, zaraz skoczy. Logiczne.
Tak minęła sobota, niedziela, zaczyna się kolejny dzień, a śnieg sypie, sypie i przedwiośnie zmieniło się w kolejną w tym roku zimę.
Pozdravka.