O raju na ziemi.

Burzę rozpętałam, choć wiatru nie siałam.
Co ja zrobię z tym "złodziejstwem", nie wiem. Nie mam teraz czasu, nie mam do tego głowy, ale może, jak wszystko się uspokoi? Zobaczymy. W końcu nie powinniśmy godzić się na zabieranie nam własności.
Wiosny brak, to każdy widzi, a ogrodnicy jakby bardziej, prawdaż?
Szykując się do sezonu przyciachałam ostro moje oleandry. Czasem trzeba. Za duże, za rosochate, odmłodzenia żądne. W tym roku nie zakwitną, ale oblepią się młodym świeżym listowiem. Stoją w cieple, nawiezione i wyglądają tak.

Niby suche patyki, ale...

...po dokładnym przyjrzeniu się widać, że już za chwileczkę, już za momencik, z tych minipączków wyrosną dorodne liście.
Dwa większe egzemplarze, też przycięte, stoją w piwnicy. Te zazielenią się później.
Zarzekałam się, że żadnych pozastawianych parapetów. No i jak to bywa... Żal mi się zrobiło tych pelargonii, bo skoro przetrwały zimę w piwnicy. A co mi tam.

Mam problem z moim oliwnym skarbem. Niby wyczuł wiosnę i zaczynają się przyrosty.

Tylko na niektórych młodych liściach zaczynają usychać końcówki. Nie wiem, nie znam się na tyle, by diagnozować, ale może ktoś wie i powie, co to jest, jaka przyczyna, jak ratować? Nie mogłam zrobić lepszego zdjęcia, ale chciałam pokazać. Widzicie ten dolny po lewej?

A na deser odpowiedź dla Ewy z "Kolorów moich pasji'.
Za co lubię mój ogród?
Za to, że jest spełnieniem marzeń o posiadaniu własnego kawałka ziemi, na którym mogę zrobić sobie mój ziemski raj. Za ciszę, za ptaki, za żaby i dżdżownice. Za ciepło ziemi nagrzanej słońcem. Za ciężką pracę, która pozwala na niemyślenie. Za wszystkie kawy wypite pod wierzbą i za przeczytane tu książki. Za leżenie na huśtawce i wgapianie się w brzozy. Za rozmowy z córkami i śmiech dzieci. Za wino z M o zachodzie słońca. I za coś bezcennego - za obraz Mamy w ogrodzie. Za Jej zachwyty i radość.
A na koniec historyjka, która mi się przydarzyła.
Każdego roku , jakoś tak późną wiosną, nawiedza mnie dwóch miłych starszych panów. Są to świadkowie Jehowy. Serdecznie odprawiani z kwitkiem, spełniają jednak swa powinność i niezrażeni zaglądają.
Gdy zawitali ostatnio odbyła się taka rozmowa :
- Panowie, przecież wiecie, że mnie nie przekonacie.
- A wiemy, wiemy.
- No to po co się fatygujecie kolejny raz?
- My tylko chcemy zajrzeć do ogrodu. Wiemy, pani niczego nie potrzebuje, pani sama zrobiła sobie raj.
Ha, najpiękniejsza pochwała jaka słyszałam!
Pisząc oderwałam się na chwilę od zżerającego mnie strachu. Na chwilę.
Pozdravka.