Majowo, końcowo.

Szybko, szybko, bo mija maj. Normalne, najszybciej mijający miesiąc.
Szkoda.
Taki maj miałam.
Różaneczniki, Pyszne, szlachetne, dostojne.
Zmieszały się z hortensjami w donicach - identyczny kolor.

A jednak swojskie.

Bo z konewką, bo z poziomkami.

Myśliciel zamyślony... Wywędrował z domu do ogrodu i dobrze mu się myśli.

Poziomkowy kącik poszedł w biel.

Taki mus, tylko takie miałam osłonki. W klasycznych donicach wiatr wywracał ogromne trzmieliny japońskie.

Oprócz białego myśliciela, inne białe akcenty.

Szare też.

Białej łopatki jeszcze nie miałam, a mam.

Myśliciel myśli, ja też. O niczym zresztą, ale tu. Myślę i patrzę w dal.

Białe rododendrony już przekwitły.
Co robicie? Obrywacie przekwitłe, czy zostawiacie?
Ja nie mogę na to patrzeć...

Skubię, wyłamuję, czyszczę.
Lepiej jest.

Z drugiej strony, kto obrywa kwiaty w parkach? No kto? Nikt.
Niech szlag te wielkopolski gen porządku trafi. Na szczęście daje znać tylko w ogrodzie, w domu siedzi cicho.
Urobek po pracy wielce bezmyślnej, a uspakajającej, w jakże miłym koszyczku.

Jeszcze krócej kwitną te kosaćce. [Syberyjskie?]

Kończę zawstydzona. Bo u mnie???
A jednak.
Nie było innego sposobu i na pięknym postumencie wylądował plastik. Nie mogło być ciężkie, musiało być podklejone. Trudno, surfiniowa kula się rozrośnie, nie będzie widać, myślałam.

Nic z tego. Wiatr już oberwał pędy, choć ponoć odmiana odporna na wiatr. Widocznie nie na nasz wiatr, który w dodatku zawsze wieje tak, żebym ten plastik widziała.
Jak znam swoją alergie na plastik... No dobrze, niech na razie stoi.

Corten w ogrodzie mi się rozrasta. Takam trendy. W kociołku poduszki na pobliskie siedzonka. Polecam ten sposób, patent opracowałam sama.

O, byłabym zapomniała! Kwitnie! Pachnie!

I po maju!

A chwasty po deszczu szaleją!
Jak to mówią - nie będzie nas, będzie chwast.
Po deszczu dobrze się wyrywa. I tym pocieszającym siebie samą akcentem...

Jakiś szybki, skuteczny, niezawodny, łatwy w użyciu sposób na skrzyp ktoś posiada? Bo poszukuję.

Pozdravka.

Poranek w oazie.

Poranki majowe...
Budzimy się koło czwartej, piątej. Taki nasz letni zegar się włącza i nie pośpisz, choć byś chciał. Kawa, bo jak żyć bez kawy, bez kawy ani rusz, i poranny obchód.
Same zachwyty.
Wczoraj za ogrodem sąsiad skosił łąkę. Teraz łąka układa się w fale pokosu.

Skąd on wie? Chwila i już jest!

Wielki ptak szuka myszy, ja chłonę KUMARYNĘ i widoki.

Po drugiej stronie młoda kukurydza.

A w brzezinowym zagajniku, gdzie posadziłam derenie, kolejne straty.

Obcięłam bo bólu, celem odnowienia, to obżerają młode pędy. Bez sensu. Posadzę berberysy, może nie ruszą. Kiedyś takie rzeczy mnie wkurzały, dziś wiem, że z naturą nie wygram i już. Spokojnie. Szukam innych rozwiązań.

Rozwiązaniem, oprócz berberysów, byłyby też róże pomarszczone, ale nie wiedziałam, że problem zaistnieje.

Róże mnie nie kochają, ja ich też, choć małe próby w postaci jednej piennej i jednej pnącej prowadzę, ale te, pomarszczone, uwielbiam, bo zero problemów no i ten zapach.

Wącham RÓŻANY, napawam się, upajam, podglądam.

Trawa jest miękka, zroszona, żabna.

Zapachem przyciąga różowa kępa. Pachnie trochę gorzko, bardzo GOŹDZIKOWO.

Przed domem - winobluszcz rozwija liście, układa je w dachówki. Zaraz zaroi się pszczołami.

A nad dachem jaskółki dymówki. Gniazdują u sąsiadów w budynkach gospodarczych.

W świerku spotkałam nie bardzo wiem co. Makolągwa?

Zerknięcie w głąb cienistej części ogrodu - stoi huśtawka! M wstał jeszcze wcześniej, poskręcał, ustawił, mam. I żeby się waliło paliło, po południu bujam się. No i czytam, ale to oczywiste, bo huśtawka służy właśnie do czytania.

Powrót z obchodu.
Na tarasie niemiłosierne słońce i w tym słońcu zaczyna pachnieć JAŚMINOWO.

Jaśminowce otuliły i  pochłonęły taras.

No to dodajmy - kumaryna, róża, goździki, jaśmin...
Miałam dawno temu, w zgrzebnych czasach, wodę toaletową o nazwie Oasis Morning. Nigdy potem nie spotkałam już tak świeżego, pięknego zapachu.
Tak samo pachnie rano mój ogród, mój  poranek w oazie.
Ale sentymenty... A, co tam.
Pozdravka.

Patrząc z góry.

Wichry dmą, wysuszają moją krainę w step szeroki, że tylko Małego Rycerza brak.
Zimna Zocha nie przymroziła, ale nie odpuściła - oziębiła, zimnym wiatrem smaga i smaga.
A chwaściorom wsio ryba, rosną na potęgę.
W taki dzień, majowy wszak a paskudny, udałam się na strych szukać skarbów i natchnienia. Jak się jedenaście lat mieszka, to na własnym strychu skarby się znajduje.
Ani skarbów jednak, ani natchnienia. Choćby  na to, gdzie te buczki drugi rok cisnące się w donicach posadzić? Gdzie bukszpany, co to jednak się ukorzeniły i można by coś stworzyć?
Nic. Pustka, a nawet pustota.
Smętnie spoglądałam z wysokości.
Na włości.
Pięknie jest...
Ale będą też problemy.
Jabłonka oszalała, bo szaleje co dwa lata, z tym że tego roku pobija własne rekordy szaleństwa.

Zagrożenie jabłkami ogromne. Z racji niepryskania będą bardzo eko; każde z dziurką, trochę krzywe, za to koncentrat smakowy nie do osiągnięcia w sadach przemysłowych. Najemy się my, rodzina, reszta zostanie dla ptaków na zimę.

Kasztanowiec jak malowany, tylko to coroczne zbieranie kasztanów...

Już się boję i jabłek, i kasztanów.

Inne miejsce widziane z góry. Mój jedyny klon palmowy w pięknym kolorze zanim przypali go słońce. Pod klonem cis i bukszpan.

Z drugiej strony.
Moja okolica. Nudna, płaska, a jednak coś w sobie ma. Zero dramatyzmu, tylko jakaś nostalgia wierzbowa. Na pustym polu wreszcie zmiana; będzie kukurydza zamiast ziemniaków. Zagrożenie dla dzieci i psów ogromne. Pobłądzić w kukurydzianym gąszczu to tragedia.

A grubaśne, pulchniutkie żywopłoty proszą o cięcie.

Taras zatopiony w jaśminowcach za kilka dni zapachnie.

Ej, pięknie jest, pięknie, tylko roboty od groma i nazad.
Jak to ogarnąć przy moim wrodzonym dążeniu do perfekcji?

Sama chciałam, to mam. Za swoje...

A teraz z innej beczki.
Magda zadała kiedyś na fb pytanko, czy bierzemy udział w konkursach. Odpowiedzi były różne. Ja napisałam, że biorę. Żeby się sprawdzić, tak "do przygody".
Wzięłam więc i proszę!
Suszarkę wielce wypasioną z wieszakami, woreczkami, spinaczami mam? Nie mam. To już mam. Z tym, że nie pamiętam za co ta suszarka.

A ten zestawik - torba, czajnik, waga - na pewno za "twórczość słowną".  Wybrany w ramach nagrody konkursowej w pewnym nie byle jakim sklepie internetowym.

I co? Warto? Warto. Z tym, że "warto" niewiele ma wspólnego z "wartością" wygranych, bo i tak najbardziej mnie cieszy docenienie zdjęcia lub tekstu, a z nagród wygrane sekatory, łopatki i rękawiczki w kwiatki. Jak to u ogrodnika.
Z trzeciej strony nigdy bym sobie nie kupiła czajnika za TAKĄ cenę!
Gram dalej!
Pozdravka.

Przed Zośką.

Taka aura. Mży, siąpi, popaduje.
Maj.
Nie, w maju nie siąpi, w maju kropi majowy. Zaraz inaczej brzmi.
Przestanie kropić, zaraz będzie Zośka, a po niej zaczyna się następny czas ogrodniczenia - wielkie sadzenie.
Obietnice ograniczeń w kąt [ale trzymajmy się w ryzach, nie szalejmy, pamiętajmy jak ciężkie są konewki] i planujmy, kombinujmy, przypominajmy sobie.
Wszystkie zdjęcia z lapkowego archiwum gwoli przypomnienia właśnie, lub,by rzec nieskromnie, zainspirowania.
Cieszą mnie niezmiernie rzeczy małe, na przykład takie.

Coś, gdzieś i już jest. Jedna doniczka, nie mówiąc o dwóch z ostrym kolorem, ożywia, przyciąga spojrzenie.

Ta sama tralka w spokojniejszej wersji.

Kiedy rabata iglasta była mniej porośnięta, mieściła jeszcze to.

Bo kiedyś była naprawdę mała, znaczy mała w małej roślinności.

Jeszcze jeden drobiazg.

No i takim drobiazgom oprzeć się nie mogę, więc ostatni.

Ze spraw większych polecam begonię Dragon.

Znosi wszystko, kwitnie całe lato. Jak ktoś ma dylematy co, to to!

Takie ukochane korytka mam dwa, tu z surfiniami.

Tu z małymi begonkami.

W pojemniku naziemnym od kilku lat trzymam i nie wypuszczam fallopię, cokolwiek ta nazwa znaczy, ale ma coś wspólnego z rdestem, a sama nazwa wieje zgrozą -wypuścić z doniczki strach.

Lubię wylatywać z  ponad poziomy.

W zbliżeniu na poziom pierwszy.

I na wyższy.

A to aranżyk poprzedni. Co ta wierzba przecierpiała...

Takie zwisy na przykład lekkie nie są.

Ale dębowi też nie łatwo.

Na poziomie wyższym są też skrzynki z różnościami - okienko przy wejściu "od kuchni".

A jak nie dać koloru temu okienku, no mus, po prostu mus. Wyżej na szczęście nie mam już nic.

Czasem popełniałam szaleństwa.

Jeszcze lepsze.

Bukszpany wylądowały w gruncie.

Z tego już też się wyleczyłam

Pojemniki są...
...a jakby ich nie było, prawda?

 

Osobnym wyzwaniem jest taras.

Ale nie przynudzam, o tarasie będzie, jak się zdecyduję, jak opracuję stylistykę, czyli nasadzę bez umiaru.

Czy widzicie, że nie ma tu żadnej, ani jednej plastikowej doniczki i czy widać, że od lat niezmiennie kocham lobelię?

Nie liczę pojemników. Raz to zrobiłam. Przeraziłam się i nie powtarzam. Mam, no trochę mam...

A Wy? Stawiacie, wieszacie, podwieszacie? Klniecie i obiecujecie, że za rok w to nie pójdziecie?

Pozdravka.