Kolory.

Miało być elegancko, a wyszło jak chciało, bo samo z ziemi wyszło, wylazło, ujawniło się, rozwinęło i zakwitło tym, czym chciało. Nie zmieniło się w różowości i błękity, pozostało przy swoim.
Pojawiły się więc kolory.
Biel pięciornika i hortensji.

Żółcie i oranże. Też pięciornik, żółty, na tle pęcherznicy "Diabolo" i snopy cynobrówek. Dopiero się rozwijają, ale zaraz zapłoną cynobrowym ogniem.

Oraz przedziwny kolor młodych przywrotników.

Nie da się, u mnie jednak nie da się utrzymać w ryzach kolorystycznych ogrodu, więc zrezygnowałam z zamiarów, przestałam się spinać i poooszło . Dokupiłam, dosadziłam i mam kolorowo.
A jak kolorowo, to musi być czerwień. I jest.

Puste miejsca po zimowym pogromie zapełniłam jednorocznymi.

Czy tylko mnie się to z czymś kojarzy...? Ten kwiatek kształtem i kolorem przypomina mi karmin dmuchanych usteczek lwic salonowych dzisiejszych "salonów".  Swoją drogą, płacić tyle kasy za to, że ktoś nas oszpeci i zrobi nam taką lwią paszczę? Szczyt głupoty.

I mijał sobie dzień, jak co dzień. Południowa kawka w cieniu. Pies też sjestuje, tyle że on sjestuje całe dnie, bo "chodzi na nocki". Przejście kilku metrów, zmęczenie, atak ziewania.

I już dobrze, można znowu zapaść w miłą drzemkę.

Popijam, poczytuję, popatruję  na wrzosowisko, które lubię niezmiennie.

I nagle co dostrzegam? Wrzosy sfioletowiały?  Już, tak nagle?

 Wrzosy? Sierpień, wrzesień... Idzie jesień..., idzie sobie do nas, do ogrodów, chcemy, nie chcemy, idzie i już. Zaraz się rozpanoszy.
Jeszcze spokojnie kwitną kwiaty lata, a już za chwilę poniosą się po ogrodzie moje soczyste nieparlamentaryzmy na temat własnej głupoty. Mało mi tych pojemników, było jeszcze na drzewach wieszać? I kto to wszystko ma znosić, do lochów przepastnych taszczyć?  Miało być mniej, jest więcej. Nawet jak coś powędruje do gruntu, bo koniec z tym, natychmiast pojawia się coś nowego. A za rok to samo. Nieuleczalne.

Nieuleczalne. Ale jakie ładne...
Pozdravka.