Miasto nieznane.

Między malowaniem, a innymi pracami, bo jest tak, że wymalujesz i nagle widzisz beznadziejne drzwi, masz nowe drzwi, dostrzegasz paskudną kuchnię, więc między kolejnymi etapami liftingu, który się prędko nie skończy, na trzy dni urwałam się do Lublina.
Lublina, miasta znanego, Lublina miasta nieznanego.
Po kolei. Nie, to nie będzie reportaż z podróży, ale ten przydrożny zajazd mnie oczarował.
Ukwieceniem frontowym. Bo zadbane, nie straszące bylejakością.

Bujnością kwiecia otaczającego tyły tarasu.

W ogóle aranżacją otoczenia.

Panoramą., bo wzrok nie zderza się z betonowym płotem, a może wędrować ku przestrzeniom.

Nazwą!

I wiankiem, bo nazwa zobowiązuje.

Doskonałym chłodnikiem i mrożoną kawą wreszcie, bo w końcu do karczmy nie wstąpiłam głównie by podziwiać zieloności, choć ja to właśnie robiłam. Tu podziwiam i pozuję, jak widać zieleń w porządku, z pozowaniem gorzej.

Następnego dnia w upale poszłyśmy zwiedzać Lublin nieznany. Znany oglądany był rok temu.
Idziemy.
Cień Saskiego zawsze ten sam.

Stawy ogrodowe, czyli do celu blisko.

I po chwili, zamiast tradycyjnie prosto, to my w lewo, na Lubartowską.
Nazwę tej ulicy znam od zawsze i od zawsze było w niej coś tajemniczego, coś zakazanego, złego... Tam się nie chodziło i już. Każde miasto ma takie ulice, takie dzielnice. Nie wiedziałam, a nigdy nie pytałam, co takiego zakazanego tam jest. Fakt, wtedy mnie to nie interesowało. Teraz wiedziałam i postanowiłam zobaczyć dawne miasto - Lublin nieznany - właśnie Lubartowską i okoliczne uliczki dawnej dzielnicy żydowskiej, potem zamienionej na getto, potem na tę zakazaną dzielnicę bez jej dawnych mieszkańców, których cienie chciałyśmy spotkać. Czterdzieści tysięcy cieni...

Nazwy ulic miałyśmy opracowane.

Dziwne, brzmiąco obco, ale zgadza się, to tu.

Uliczki i zaułki, jakby przeniesione z czasów minionych. Pusto, cicho.

Wąziutkie, brukowane, bez śladu zieleni.

Jak było tu kiedyś? Próby wyobrażenia sobie dawnego gwaru, stukotu wozów, zapachów. Noworybna z rysunkami ryb.

Ze schodkami donikąd.

Z pokaleczonymi murami.

A jednak życie tu trwa. W ogródku goście.

Ktoś bywa w tych sklepikach, skoro są. Sklepiki jak sklepy cynamonowe...

Wszystko woła o ratunek od zagłady takiej, jaka spotkała mieszkańców tych kamienic. Trochę się już robi.
Tu na przykład.

Znaki pamięci na jednym z domów.

W drodze do śródmieścia.

Coraz więcej takich widoków.
Piękne podwórka z drewnianym krużgankami zamienione na cieniste patia.

Odtworzone piękne drewniane detale.

Wreszcie zieleń!

Dużo zieleni.

Ale  na podwórkach bywa i tak.

Kończymy tu. Żydowska restauracja zaprasza.

Mieści się w tym domu, z którego górnych okien spoglądają ich dawni, zatrzymani w kadrach mieszkańcy. Kontrast niesamowity. Góra i dół, dwa światy.

Nie ma tych ludzi, nie ma potomnych...
Zderzenie liczb.

Rok 1939 - Gmina Żydowska liczyła 42 830 mieszkańców.
Rok 1945 - 1/10 tej liczby.
Rok 2007 - do Gminy Żydowskiej należało 20 osób...

Wracamy do miasta znanego. Barwnego, pełnego turystów i piękne ukwieconego. Moje surfinie dawno padły, a tu każdy kawiarniany ogródek wygląda tak.

Jeszcze zahaczamy o kościół w którym dawno temu, pewnego powojennego grudniowego dnia ślub brali nasi Rodzice.

Sztukmistrze nie tylko z Lublina przygotowują właśnie swoje pokazy, a historia zatacza koło.
Nie samym ogrodem człowiek żyje...
Pozdravka.