Pamięć.

Kolejny marzec, kolejne odejście.
"W marce odchodzą starce", powiadają.
Nie był starcem. Był lekarzem, świetnym diagnostą, kumplem z dawnych, tych najpiękniejszych lat, lat młodości.
Mieszkaliśmy jakiś czas w tym ślicznym domku pośród starodrzewia. Domek nas zbliżył. Tu mieliśmy nasze pierwsze samodzielne mieszkania. On na górze, my na dole.
Dawał niezwykłe poczucie bezpieczeństwa, bardzo ważne dla nas, rodziców niemowlaka wcześniaka. Wiedziałam, że jest nad nami i to wystarczało.

Był też pośrednio kimś, komu zawdzięczam przyjście na świat mojej drugiej córeczki, którą ochrzciliśmy w tym kościele.

Potem w nieskończoność spacerowałam z Nią tą aleją.

Zostały tylko wspomnienia, pamięć i smutek.
Te błękity, to dla Ciebie Doktorku. Dokładam je do wczorajszych róż...
Moje fiołki są takie same jak te, które kwitły w "naszym" parku, gdzie zapachy i śpiew słowików nie dawały spać.

Pozdravka.

Już jutro, a jednak...

Jutro wiosna. I byłoby cudnie, gdyby nie mój niezwalczalny pesymizm, który mówi, że owszem, wiosna, wiosna, wiosenna równonoc, ale za pół roku też będzie równonoc całkiem niewiosenna, więc się nie ciesz tak głupio, bo... Taaa, i po radości. Taka jestem.
No nic, carpe diem! Cieszmy się!
W jednej sprawie nigdy nie byłam pesymistką; każdy ugór mógł być dla mnie kiedyś ogrodem, w każdym nieużytku był potencjał, należało tylko bardzo chcieć.
Chciałam. I miałam.
Miałam, a pomalutku chciałam jeszcze więcej.
Bo to puste miejsce za skarpą nigdy ogrodem być nie miało.
Miało pozostać pustostanem.

Składem opału.

W porywach polem brokułów.
Pszenicznym łanem.

Kompostowiskiem.

A najczęściej było ogromnym chwastowiskiem.

Zaczęło się od "tylko trochę wyrównam", potem "skarpę umocnię, bo spłynie, a coś z tymi kamieniami zrobić trzeba". Tak to się zawsze u mnie zaczyna; od "wygrabię tylko".

Widzicie mozół układania? Widzicie piękne chwaściory? Cała jesień 2011.

W przerwach układania równałam, równałam, aż M, z początku wielki przeciwnik moich głupot, nie załapał, co poeta ma na myśli i zaczął coś o trawniku wspominać.
Krótka kłótnia na temat "dzika łąka, czy trawnik", a że za dużo miałam do stracenia,  to  nich se ma kolejne wimbledony!
Tu wiedziałam, że wygrałam!
I mam, bijcie dzwony!

Teraz, kilka dni temu, dowiozłam i ułożyłam resztę kamieni. Jest prawie dobrze, no może jeszcze ze dwa kursy na przydrożne rowy i koniec.
Idźmy więc.

Goło, wiem, goło. Ale cierpliwość cechą ogrodnika. Zarośnie goło, będzie wesoło, z dziabą nie będzie trzeba tyle latać.
Kamienie też zarosną, już posadzone rośliny, złagodzą się rażące sztuczności.
A że nie mam dzikiej łąki, trudno. Kompromisy podstawą trwałości małżeńskiej, przy czym nie mylić kompromisów z uległością, o nie!
Po bokach trawnika z jednej strony warzywnik, z drugiej brzeziniak, a ze skarpy taki widok.

Wimbledon łagodnie przechodzi w łąkę sąsiadów.
A to fragment autoportretu. Najważniejszy fragment.

Reszta niech pozostanie w cieniu.

Zrobiłam wiosenna dekorację w ogrodzie.

I wysłałam na blogowy konkurs w Barwach Ogrodu. Jasne, że wygram. Chociaż... bez malowanek, wycinanek, kraszanek i pisanek..., bez żonkilków, krokusków..., gliniany ptak..., czy ja wiem?
Pozdravka.

 

.

Co u mnie rosnie?

Szyszki na sośnie. A nawet na kilku sosnach. Są nie dość, że piękne, to jakże fotogeniczne.

Czyż nie?

Tom się doczekała! Własne sosny, własne szyszki.
Co jeszcze rośnie? Rośnie mech lesiście.

 Sam i z poziomkami.

A Megi pisała, że jaki tam mam las. Są sosny,

poziomki, jest mech, mam las. Jak nie mam, jak mam.
No dobra, nie mam, ale lasopodobnie mam.
Nie tylko rośnie, ale i kwitnie.
Pierwsze viola silvesrtris.
Jak to w lesie. Wiadomo.

I fragment tekstu najbardziej wiosennej piosenki jaką znam:

"Słodkie fiołki, słodsze niż wszystkie róże. Calutkie wzgórze od stóp do głów, zmieniło się w słodki bukiecik, ach! ach! Ten lasek liściasty, gdzie spotkać się z nim wybiegłam, gdy mgiełka wiosenna się snuła..."
 I tak dalej, poszukajcie, posłuchajcie.

I poparzcie.

Niebiesko i niebiańsko.

Kwitnie, pachnie, słońce świeci, a proza życia powala. Szczególnie trzynastolatki.

Czy można udzielać korepetycji na odległość 360 km? Można.
Sposób wykonania jest taki:
Przysyła się skany kartek zeszytu.

Włącza się skajpeja z kamerką i czatem i jedziemy.
- Nie ziewaj!
- Skup się!
- Zastanów się!
Czytaj, zrób to, ułóż wzór, dobierz współczynniki, źle, dobrze, rozumiesz, nie rozumiesz...
- Nie ziewaj!
- Nie ziewam.
- Ziewasz, widzę Cię. Podaję nr konta.
- Po co?
- Jak to po co? Mam swoje stawki.
Rechot.
Pozdrowienia fiołkowe ślę.
Pozdravka.

Radośnie i pracowicie.

Weekend, cudny wiosenny weekend, spędzony niezwykle pracowicie.  Niby miał być jakiś wyjazd na obiadek poza domem, cały tydzień zapowiadany, ale zgodnie o nim zapomnieliśmy. No i nikomu się o tym nie przypomniało! Na szczęście. Zgodnie udawaliśmy, że rozmowy nie było.
Taka pogoda, szkoda czasu, pojedziemy i pojemy, jak będzie lało.
Kto ma dęby, albo dąb chociaż jeden, ten wie - liście dębu są nierozkładalne, żaden kompost im nie straszny, pozostaje usunąć grabieniem oczywiście. Grabienie, pakowanie do worów, potem do pieca, z pieca na łeb do ogrodu i ekologiczne  kółeczko ukręcone.

Lubię mchy i porosty, ale mchy zaczęły mi "zjadać" cegły, więc się wkurzyłam i  wyprosiłam je  na kompostownik.

Troszkę "ku ozdobie" zostało, bo mszyska wczepione chwytnikami tak, że do czysta oczywista oczyścić się nie da.

Ciężka robota, tak cegiełka po cegiełce, ale w wiosennym eterze leciało na żywo Ptasie Radio i jakoś poszło.
A potem już prace lekkie.
Wyniesienie mebelków i rozpoczęcie sezonu kawkowego.

Zawieszanie gongów, żeby miło gągały w brzozowym listowiu.

Zawieszanie serc naszych starych spękanych i poczerniałych. Oj, sznurki przyciąć, gwoździe usunąć.

I zawieszanie, uwaga uwaga, owadziego domku wieloizbowego, apartamentowca prawie, ze skrzynki po winach zbudowanego. [Chcesz skrzynkę? Chcesz, tobie się wszystko przyda.]. Dla każdego coś miłego, z tym, że nie wiem, czy dobrze zrobiłam i czy zagoszczą.
I tak po prawdzie, to czy takie domki mają sens, czy to tylko moda? Jakieś zdanie? Jakieś doświadczenia?

Porządkowanie wrzosowiska to już przyjemność. Przygaszona stanem niektórych wrzosów po zimie, Nic to, w kwietniu przytnę, zobaczę co przeżyło, co nie. Teraz stan tych "niektórych" może być złudny, a potencjał ukryty drzemie.

Golteria. Uwielbiam tę roślinkę w obu kolorach.

Różaneczniki w świetnej kondycji tylko głodne opuchlaki  już się pewnie na nie czają.

A teraz już kolorowa wiosna. Zakwitają krokusy.

 M zainaugurował sezon giełdowy, wstąpił na starocie i przywiózł to.

Ciężkie, żeliwne, ładny ornament, ale...
...czym "to " jest? Nie wiem. Stara suszarka na talerze? Chyba. Mieści dwie doniczki lub jedno małe korytko. Obciąć pałączki? Pozostawić? Gdybym miała taką wypasioną kuchnię w ogrodzie, co to niektórzy mają do pokazywania w programach ogrodniczych, to bym miała na czym suszyć naczynia, ale gdybym wypasioną kuchnię miała, nie  miałabym z pewnością takiej suszarki. Co lepsze?
Lepsza suszarka przerobiona na żardinierkę, ot co!
Wieczorem pan Monty Don i Jego ogrody świata. Oglądacie? Lubicie?
Tak było wczoraj.
Pozdravka.