Chwalę.

Megi namawia, żeby chwalić  umajone. Chwalę.
Moja graniczy z ogrodem i należy do sąsiada. Jest mocno zaniedbaną łąką użytkową; chwastorodną, zalewaną, zażabioną, zawierzbioną i malowniczą, choć mało umajoną.
Oraz gościnną.

Z tym, że nie dla wszystkich.

Ciągnik wyciągnięto, ale skosić i tak się nie dała, bo się zalała. Nie łzami wprawdzie, ale zrobiła, co mogła.

Więc się jeszcze zawierzbiła.

Zawierzbienie cieszy mnie bardzo, bo rozmaici krajobraz, a gospodarze z nim walczą - rąbią, tną, siekają i rwą. Włosy z głowy też. Na moje  ciche szczęście walczą jak z wiatrakami.
Lubię tę granice - dotąd łąka, odtąd zboże. Najpierw zielone, potem srebrne, na końcu białe, czas żniwowania.

Po sianokosach "nie do końca", łąka zaczyna zielenieć. A zboże srebrzyć.

Tajemnicze kręgi, no dobra, linie. Ale za to znam pochodzenie.

Stąd uprawiam podglądactwo, tu fotografuję.

Nieopodal sąsiedzi pukają się w czoło nad moją głupotą - nam łąkę zalewa, my sianożęty czynimy, skończyć nie możemy, a wariatka nie ma co robić i pstryka.
Dobrze, że nie widzą, jak se tu śpiewam  "Chwalcie..."

To nachwaliłam!
Pozdravka.

Lato?

Wróciłam. Kryzys zażegnany. Nie wiem, na jak długo, ale zażegnany. Chwilo trwaj!
Wróciłam i zaraz sprawdzający rzut okiem. Losowo. Padło na tę doniczkę.

Dyskretne dotknięcie; ziemia przyjemnie wilgotna, czyli podlewanie się odbywało. Ciekawe, czy z kartką w ręku, czy kartka po akcji, na zasadzie "tu byłem, tu byłem, a tu nie byłem, wracamy".
Miałam skasować część doniczek, nie udało się. Mnożą się, pączkują, same się zasadzają diabli wiedzą czym, w każdym razie usłyszałam, że na jedno podlewanie zużywa się około dziesięciu konewek.
Rewelacja!
Po dwanaście litrów. I że jest tego sporo.
Jest.
A ładnie z nimi jest?
Jest.
No!
Potem oczy moje ujrzały to. Zakwitły amarantowe łany firletkowej łąki.

Firletki są wszędzie, na różnym tle.

W kamykach.

Z lawendą.

I w samoistnych kompozycjach.

Nasiało się, nasiało, zakwitło, znowu zmieniło koloryt. Pięknie...
Nie było mnie pięć dni, a takie zmiany, skarpa była fioletowa od macierzanki, jest amarantowa od firletki. Teraz się uspokoi, barwy wiosny przygasną, wszystko zdominuje zieleń i lawendowy błękit.
Zapomniałam na chwilę o ogrodzie, bo są sprawy ważne i ważniejsze, a ogród czekał.

Poziomkami.

Dziką różą.

Pęcherznicami.

Ciepłym cieniem, aromatami, ciszą i tajemnicą. Komarami też.
Jak każdego roku byłam na  wiosennym spotkaniu klasowym. Nie warto liczyć lat - coraz więcej i tyle. Mimo tego nastrój wspaniały. Tym razem spotkanie w tym cudzie architektury.

Budynek stał tu od zawsze i popadał w coraz większą ruinę. Brawa dla miasta! Odremontowany z pietyzmem jest teraz kawiarnią i restauracją.
Ganeczek. Brak słów. Koronkowa robota, prawda?

I wnętrze. Nieco mnie mdli wszechobecne rozbielanie niby w stylu shabby chic.
Ale cóż zrobić, moda. Na szczęście gospodarze nie przesłodzili i jest trochę jakby skandynawsko, z naciskiem na "jakby".

Szkoda, że z rozpędu pobielono drewnianą konstrukcję budynku. To oczyszczone drewno samo w sobie było pewnie piękne.
I inny detal wystroju, tu z przemiłymi paniami z obsługi.

A poza tym upał. Nic dziwnego, mamy LATO!
Kiedy minęła wiosna? Ja też nie wiem.
Pozdravka.

Bywa.

Bywa, że nic nam się nie chce. Pracy jest dużo. Ale nie chce się . Znacie? Znacie.
Stan "nicmisięniechciejstwa" dopadł mnie nagle, jak to zwykle z tym zjawiskiem bywa. Odłogiem leży warzywnik, na choroby grzybowe pryskać trzeba, o innych rzeczach nie wspomniawszy. I nic.
Siedzę, jak ten co na kanapie cały dzień.
Tylko że ja na leżaku. I jak on "wypraszam to sobie". Nic nie robię? Patrzę sobie.
W dal.

I dookoła.

 Ławeczka od Aneczki... M porozkręcał, wyszlifował, pomalował, skręcił...  Jak nowa, a prawie się rozpadała.

Kwiecia mało, głównie zieloności. Kiedy M zrobił te skrzyneczki? Rozmyślam. A jaśminy pachną...

 Skrzynki starzeją się szlachetnie. My mniej... Cholera, jak lata lecą...

Albo stoliczek prawdziwie ogrodowy. Stareńki. W jakim ogrodzie kiedyś stał?

Ikeowska współczesność. Lubię te schodki, pięknie popękały. I te pojemniki oraz niezwykle wygodną konewkę.

Popatruję z góry.

I w chmury.

Lubię lobelie, są jak niebo. Albo jak Adriatyk. Dziesięć lat temu byłam w Chorwacji i jedenaście... Dziesięć lat temu nie śniłam o ogrodzie. Już nie jeżdżę, nie muszę. Mam kolor tamtego morza w doniczce.

Tylko w to miejsce trudno mi patrzeć. Nie wyjdę na taras, żeby zawołać Mamę na obiad, albo tylko popatrzeć, jak w upalny dzień czyta sobie w cieniu krzywej wierzby. I ostróżek nie zobaczy, a tak pięknie zakwitły...

Jutro się spotkamy, szkoda, że nie tutaj.
Nikt mi nie powie, że nic nie robię. Myślę sobie. Czasem trzeba...
No to czasu na nicnieróbstwo i leniwe myślenie życzę.
Pozdravka.

Buksusy - ostre cięcie.

Może nie aż tak ostre jak w tytule, ale cięcie.
Czerwiec to dobry czas [ wiem, wspominałam już, ale obserwatorów ku mojej radości przybywa ]. Przymrozki minęły, można bez obaw ciąć bukszpany.
Na pierwszy ogień poszły dwa rosnące w dziwnym kątku domu. Czego w tym kątku już nie było; wrzosy, barwinek, hosty, teraz jest tak - klon palmowy, cis, bukszpany.

Rok temu  podsadzone były żurawkami. Czemu w dziwny sposób zginęły żurawki? Nie wiem.

Potem wielkie stare prześcieradło rozpościerałam na bukszpanowej rabacie i cięłam, cięłam, cięłam, docinałam i poprawiałam. Wyszło, jak wyszło.
Dalej.

 Bliżej z begonią.

 Najbliżej.

 Z panną frywolną i samosiejkami brzóz.

 Samosiejki jeszcze raz. Zostaną tu. Chcą, to będą, tylko mają dziwnie płytko rozłożone korzenie. Czemu?

 I z kamieniem.

Oraz rzut z góry. Jak geometria, to geometria.

Jeszcze narzędzia zbrodni, za jaką kiedyś uważałam wszelkie cięcia.
Sekatorek akumulatorowy, zwany krokodylkiem,  narzędzie wdzięczne i poręczne.

Oraz nożyczki, których kolorek określa firmę, a których używam do miejsc niedostępnych dla krokodylka, na przykład u samego dołu kuli.

Nie ubieram się w firmy, ale w narzędzia inwestuję.
Sekatotek, nożyczki i prześcieradło, to oprócz anielskiej cierpliwości, jedyne akcesoria potrzebne do cięcia.  Prześcieradło podłożone pod delikwenta, potem zgrabnie zwinięte i wytrzepane, zapobiega temu, czego nie można zgrabić, a co widać na poniższym przykładzie.
Moja technika cięcia jest techniką "na oko", więc tnę pomału i delikatnie, żeby szkód sobie nie narobić i na razie mi się udaje. 

Zrobione! Więcej w sezonie nie będę cięła, chyba że leciutka kosmetyka, nic więcej.
Miłego tygodnia!
Pozdravka.